(ξεχασμένες) Φωνές

Κείμενα ξεχασμένα, φωνές χαμένες στα πρόχειρα, απόψε βρίσκουν διέξοδο -σε ένα κόσμο τραγικό.







Ξεχάστηκα. (2/10/14)

Σήμερα ξεχάστηκα. και εχθές ξεχάστηκα. και προχθές.. και την προηγούμενη βδομάδα. και τον προηγούμενο μήνα. και πέρυσι. και πάντα. για πάντα.


(25/10/14)

έχω φτάσει στα όριά μου.

Είναι ένα χόμπιτ. ένα γαμημένο χόμπιτ.


Αν είχα την δύναμη (19/11/14)

Θα σου 'λεγα να πας στο διάολο. Και εσύ και το αναποφάσιστο μυαλό σου. Σε μισώ και θα ήθελα να μην υπάρχεις, να μην είχες υπάρξει ποτέ στην ζωή μου. Θα ήθελα ποτέ να μην σε είχα γνωρίσει, ποτέ να μην σε είχα ονειρευτεί, ποτέ να μην σε είχα ερωτευτεί. Να μην υπήρχες, ακόμη κι αν ήμουν μόνος μου, τουλάχιστον δεν θα ήμουν μισός. Να ήσουν αλλού, να ήμουν αλλού. Όλα να 'χανε πάρει άλλη τροπή.


Απομνημονεύματα-23/11 (23/11/14)

Εύχομαι να μην το νιώσεις ποτέ αυτό. Το αίσθημα όταν περιμένεις το λεωφορείο. Ξέρεις, όταν φεύγεις και ο άλλος διασκεδάζει. Όταν φεύγεις άλλη μια φορά μόνος. Η γνώριμη κατάσταση. -κι άλλο κρασί-
"-όλα καλά γλυκιά μου; ελπίζω να περνάς καλά. Και η μουσική, να είναι μελαγχολική, τόσο ώστε να σε ταξιδεύει, χωρίς να σε πληγώνει. -κι άλλο τσιγάρο- και τα παιδιά, να είναι καλά τα παιδιά, και η παρέα τους ζέστη."
Τα χείλη μου άνοιξαν-κρύα η πόλη.
Τα πόδια μου πονέσαν-βαρύς ο σταυρός που κουβαλώ.
Και τα χέρια μου, έχουνε μύες τραυματισμένους- δεν αντέχουν πια να σηκώνουν τα βάρη που έχω επιλέξει να φορτώνομαι.


Pleased to meet you (2/12/14)

Ήμουν, είμαι και θα είμαι ένα αγόρι παράξενο.
Σε κόσμους του μυαλού του κατοικεί που τους πλάθει και τους ενσωματώνει στην πραγματικότητα.
Και όταν δεν ταιριάζει το όνειρο με την αλήθεια, η αλήθεια αγνοείται.

Σε αγάπησα, ίσως περισσότερο από όσο έπρεπε.

Και τώρα, που αυτό το κομμάτι της ζωής μου κλείνει
το μόνο που μου μένει, ένα ευχαριστώ να πω, απλά και μόνο που σε γνώρισα.


Οι μέρες μου πλέον δεν έχουν νόημα. Δεν έχει νόημα να ξυπνάω, να τρώω, να, να, να. (12/14)


Untitled (12/14)

Ήταν ένα κομμάτι στο πιάνο.. Το είχα ανεβάσει για να το δει, για να με δει, για να αποκτήσω έστω και έτσι ύπαρξη στην ζωή της..

Ήταν απλά ένα κομμάτι στο πιάνο, μια αόριστη μελωδία. Ήμουν εγώ.


Να έχεις μια όμορφη χρονιά.. Με αγάπη (1/1/15)




"Απλά, να, όταν δεν είμαστε μαζί, δεν σε σκέφτομαι." (-)

Σήμερα θα σας μιλήσω για την μεγαλύτερη κινηματογραφική σκηνή που ταράζει το μυαλό μου. Θα προσπαθήσω να σας την μεταφέρω με λέξεις, όσο πιο παραστατικά μπορώ.

Ήταν ένα κρύο βράδυ προς το τέλος του Νοέμβρη. Διάσπαρτη ομίχλη κάλυπτε την θάλασσα που, ήρεμη επιφανειακά, έκρυβε μυθικά ποσά ενέργειας στα βάθη της. Το καράβι που είχε αναλάβει να μας ξεναγήσει στον Θερμαϊκό διέσχιζε τα σκοτεινά νερά. Την θυμάμαι να κάθεται απέναντι μου. Ήσυχη, μυστήρια, ακαταμάχητη. Και τα μαλλιά της, από ένα αεράκι όχι πολύ δυνατό, όχι πολύ ασθενές, να έχουν μια ροπή να ανεμίσουν. Τόσο κοντά μου, ασχέτως πόσο μακρυά. 

Μα, δεν το έχω με τις βαρύγδουπες περιγραφές με λέξεις. Δεν μου κάνει την χάρη η γραμμική συνέχεια. Μπορώ όμως σε λίγες, ασύνδετες προτάσεις, να αποτυπώσω το δράμα των γεγονότων. 

Να την αγκαλιάζω και να νιώθω γεμάτος. Να μυρίζω τα μαλλιά της και να ξεριζώνεται η ψυχή μου. Να ακουμπάω τα χέρια της και να συνειδητοποιώ την τελειότητα του σώματος. Να δίνουμε το τελευταίο μας φιλί στην παραλιακή, εν αγνοία μας. Να περπατάμε με συγχρονισμένο βήμα. Να μου λέει πως όταν δεν είμαστε μαζί δεν με σκέφτεται. Να αφήνω το χέρι της. Και το δικό μου, στο μυαλό μου, παγωμένο, να εξυψώνεται αγανακτισμένο και όντας αποσβολωμένο να μην μπορεί να φωνάξει.

Εκείνη η κίνηση έχει χαραχτεί στο μυαλό μου με κάθε λεπτομέρεια.

-"Απλά, να, όταν δεν είμαστε μαζί δεν σε σκέφτομαι."

Και το χέρι μου να αφήνει το χέρι της.

Σε λένε

James Blunt. Κοιτάω από το παράθυρό μου τον σκοτεινό ουρανό. Άστρα. Πάντα μου άρεσαν τα αστέρια. Κρύβω με τις παλάμες μου οτιδήποτε από γύρω και αφήνω μόνο τον ουρανό. Θέλω να πιστεύω πως αυτή τη στιγμή κοιτάς και εσύ τον ουρανό, τον θαυμάζεις και σκέφτεσαι. Πάντα σου άρεσαν τα άστρα. Σε σκέφτομαι. Σε λένε Μαριλένα. Το πρώτο φλερτ. Τα χείλη σου έχουν γεύση φρεσκάδας και κάνεις τσαχπινιές. Καθόμαστε στο παλιό νηπιαγωγείο, πάω να σε φιλήσω και κολλάω. Με κοιτάς, γελάς και με φιλάς. 4 μήνες εφηβικών στιγμών. Χάνεσαι στο πλήθος. Σε λένε Ειρήνη. Διστακτική και ντροπαλή. Παγκάκια. Συνέχεια βρέχει, είναι νύχτα και σε αφήνω 1 στενό από το σπίτι σου. Μέχρι που σε παρατάω. Σε λένε Σίσσυ. Ακούς Rainbow και φοράς τζινς και μαύρα T-shirt. Μετά το σχολείο κάνουμε βόλτες και καθόμαστε κάτω από τη λεύκα στη παιδική χαρά. Λαγνεία και άμμος στα παπούτσια. Σε λένε Βιβή. Πρωτάκι.. Easy job. Τριαντάφυλλο κάτω από το θρανίο στις 14 Φλεβάρη. Φωνές ενθουσιασμού στις γυναικείες τουαλέτες, βούκινο σε όλους τους συμμαθητές, το κουτσομπολιό ολόκληρου σχολείου. Σε λένε Αναστασία.. Είσαι ψηλή, ακούς rock, μιλάς συνέχεια. Είσαι γαμάτη. Παίζω το να μ'αγαπάς για 'σένα στο live. Ερωτεύομαι. Σου βάζω τα χέρια στη κιθάρα μαθαίνοντας σου συγχορδίες. Φιλιόμαστε. Έχεις μεγάλο στόμα, θα με φας, το ξέρω. Τελικά με τρως. Κομμάτια ολόκληρα, τα κόβεις, τα καταπίνεις, και πονάει, πονάει πολύ. Πες μου γιατί-Δυτικές συνοικίες. Ανατριχιάζω κάθε φορά που το ξαν'ακούω. Σε λένε Σοφία. Παίζω πιάνο και μπαίνεις στο ωδείο. Με κοιτάς, σε κοιτώ, καταλαβαινόμαστε. (ήταν κόλπο της κυρ.Σταυρούλας..). Έχει μια συναυλία στο σχολείο μου το απόγευμα, θα έρθεις; Χα. Εγώ είμαι ο κιθαρίστας του συγκροτήματος! Πρώτο ραντεβού, είσαι πρόστυχη (και γουστάρω). Κάνε μου τα δικά σου. Μαλώνουμε κάθε μέρα, για μήνες. Σε αφήνω, είσαι τρελή, έπρεπε να το καταλάβω από τα μεγάλα σου μάτια. Σε λένε Νένα. Είσαι δυο χρόνια μεγαλύτερη, γιατί μαζί μου; Γιατί μου αρέσουν οι μικροί, φίλα με τώρα. Στενά στον Εύοσμο και ο φόβος του τρελού με το λοστό. Νομίζω πως σε προστατεύω, και εσύ το ίδιο. Κρυώνεις και σου δίνω το μπουφάν μου, καταλήγω άρρωστος για μέρες. Αυτά τα βράδια δεν θα τα ξεχάσω. Δεν με ενθουσιάζεις, στο λέω και σε αφήνω μόνη. Κλαις, μα δεν με νοιάζει. Σε λένε Τζέσυ. Παίζω σε ένα live και με κοιτάς όλη την ώρα. Καταλήγουμε να χορεύουμε ανάμεσα σε άλλα παιδιά, η καρδιά μου χτυπά γρήγορα. Μαζεύουμε τα πράγματα και θα φύγω. Χρήστο, ρε, να της ζητήσω αριθμό; Άντε πάνε ρε! Θέλεις να μου δώσεις το κινητό σου; Double dates με το Χρήστο που είναι πάντα απών και τον αντικαθιστά ο Ακρίτας. Είσαι μικρότερη και ψέματα λες. Με βλέπει το αγόρι σου και στ'αρχίδια μου. Δεν σου ξαναμιλάω. Σε λένε Κ. Σε βλέπω στο χωριό και δεν μπορώ να το πιστέψω. Θα τα πούμε σε λίγο πάλι.. Σε λένε Ιωάννα. Τόσα χρόνια ήσουν κάτι ιερό, μακρινό, σε φύλαγα για πιο μετά. Βρίσκω πάνω σου την ιδανική σύντροφο. Λεπτεπίλεπτη, τσαχπίνα και πιστή. Ωραίο γούστο, χωρίς ιδιαίτερες απόψεις, στοργική. Κάνουμε σχέδια για το μέλλον, χιονίζει και ζεσταίνουμε ο ένας τον άλλον. Τα χείλη σου έχουν γεύση κεράσι και μυρίζεις εκείνο το ιδιαίτερο άρωμα. Ίσως και να ήσουν, ιδανική. Ιδανική, μα όχι τέλεια. Μου λείπει κάτι. Και, ο ανοήτος, το βρίσκω στη Κ. Σε πληγωνω. Σε πληγωνω πολυ, και δεν θα με συγχωρησω ποτε γι' αυτο. Αυτό το σ/κ κατέστρεψα όλη μας τη ζωή. Και Αν..τώρα δεν ήσουν στην Αυστραλία; Εκείνο το σ/κ σου έφτιαξα τη ζωή. Γιατί τώρα είσαι στην Αυστραλία. Και ζεις το όνειρό σου-ελπίζω. Οι μήνες περνάν και είμαι μόνος, προσπαθώ να βρω το νέο μου εαυτό. Σε λένε Μαρίνα. Σε περιμένω στη στάση και είσαι πανέμορφη. Ο μπαμπάς σου με κοιτά από το αυτοκίνητο σοβαρός και παγώνω. Σε πάω στους Πειρατές με τα παιδιά. Κερνάω μπύρες σε όλους, είμαι άπλας αδερφάκι, πως να το κάνουμε. Φεύγεις το βράδυ, μα είναι για πάντα. Στο καλό. Έχω κανα μήνα να σκορπίσω για να σε ζητάω. Σε λένε (σύμπτωση;) Μαρίνα -δεν με νοιάζει- ελαφρών ηθών, οι μπύρες διαρκούν για ένα βράδυ και λίγες στιγμές ηδονής. Ακούω τζαζ και μαγεύομαι. Ξαναδιαβάζω βιβλία. Σε λένε Αναστασία. Ένα cover στο YouTube, Εύα, πρέπει να μου τη βρεις αυτή τη κοπέλα! Να τη. "θεούλης!" Η φωνή σου είναι μαγευτική, η κιθάρα αποκτά άλλο νόημα. Μπουγάτσα με προφιτερόλ. Η πένα σου είναι ακόμα κλεισμένη σε ένα συρτάρι με φυλαχτά. Δεν σε έχω δει ποτέ, κι όμως μπροστά και μόνο στην προσδοκία να είμαστε κάποτε μαζί είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω δυο χρόνια από τη ζωή μου. Είμαι έτοιμος, θα το κάνω. Κωστή, θα το κάνω ρε. Χτυπάει το τηλέφωνο. Να, ξες.. βρήκα κάποιον.. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε. Πληγώνομαι. Είναι δύσκολη περίοδος, θα έχω μαθήματα και μπόλικο διάβασμα. Η τζαζ και τα βιβλία μου κρατούν συντροφιά. Σε λένε Νίκη (νομίζω). Μένεις στη Κρήτη (νομίζω), ασχολείσαι με τη φωτογραφία (νομίζω), σε βρίσκω πολύ ελκυστική (νομίζω). Βλέπω το tumblr σου και σε δημιουργώ στο μυαλό μου (νομίζω). Σε λένε Νίκη. Γνωριζόμαστε το Μάρτιο, με απορρίπτεις. Δημιουργώ μια φανταστική σχέση. Σε μπλέκω στο μυαλό μου με τη Νίκη. Και μετά απλά περιμένω. Τελικά έρχεσαι, είσαι χαμένη, καταπίνεις τσιγάρα (κόψε τα, δεν σε κολακεύουν και βρωμάνε). Με φιλάς στον Παυλίδη, δεν νιώθω το σώμα μου, είμαι αλλού. Παίζουμε στη παραλία, σε κυνηγάω και απομακρύνεσαι. Δεν σε βλέπω, η ομίχλη είναι πυκνή. Η μορφή σου γίνεται αχνή μέχρι που εξαφανίζεται. Που είσαι, γιατί δεν σε βλέπω πλέον; Σε χάνω. Σπαράζω και κοιτάς από μακριά. Θυμάμαι μόνο το πράσινο παντζούρι και την αναπνοή σου, με απορρίπτεις.

Με λένε Βαγγέλη. Κοιτώ τον ουρανό και σκέφτομαι. Σκέφτομαι τη ζωή μου. Όλα αυτά τα μικρά πράγματα και τους ανθρώπους που με έκαναν αυτό που είμαι. Τα βιβλία που διάβασα και τα τραγούδια που χαράχτηκαν μέσα μου. Πλέον είμαι λέφτερος, οδηγώ κι όλας. Μια μεγαλύτερη κίνηση του χεριού και τελείωσαν όλα. Τόσο απλά, τόσο γρήγορα. Γιατί να το κάνω όμως; Έζησα τόσα, και μπορώ να ζήσω άλλα τόσα, κι άλλα τόσα, κι άλλα τόσα. Όλα είναι στο χέρι μου. Αποφασιστικότητα μόνο χρειάζεται και θέληση. Θέληση για ζωή.

Goodbye my lovers.

αεναολογίες

https://www.youtube.com/watch?v=MaooCLsnAcw

Το Τέλειο - Contradictio in adjecto

Η Τελειότητα είναι έννοια αντιφατική. Διότι, αυτή αντιπροσωπεύει το Ένα -το Τέλειο- ενικός και μοναδικό. Έτσι, μόλις κάποιος ισχυριστεί πως κάτι είναι Τέλειο, αυτομάτως το Τέλειο αποκτά οντότητα, άρα και όνομα. Και, αφού το Τέλειο είναι μοναδικό, όλα τα υπόλοιπα χάνουν την διεκδίκηση του όρου.

πχ "το Α είναι τέλειο" 
Το Τέλειο έχει βρεθεί, και είναι το Α. Σε αυτό το σημείο το Τέλειο ως όρος χάνει το νόημά του. Αφού, λόγω ορισμού, αυτό αντιπροσωπεύει το Ένα, και οτιδήποτε διαφορετικό είναι υποδεέστερο, κανείς, ποτέ ξανά δεν μπορεί να αναφερθεί στο Τέλειο αν δεν αναφέρεται μόνο στο Α. Έτσι, αν κάποιος άλλος ισχυριστεί πως κάτι άλλο είναι τέλειο, πχ το Β, τότε είτε το πρώτο -Α- δεν ήταν ποτέ Τέλειο, είτε τα δυο τέλεια είναι Ένα και το αυτό (Α=Β).

∞

Κι αν το Τέλειο όλοι λησμονήσαν, κι αν το Τέλειο κανείς δεν βρήκε, ποιος ανόητος το "τέλειο" εφηύρε;

Λαδαδικα σήμερα. The pub. Είχαμε έρθει και μαζί. Μα τώρα, είμαι με άλλους.
Ξες, Λαδαδικα, συναισθηματικες στιγμές. Todaylicious, Burger. Τσιμισκή, περπάτημα. Ησυχία, άνεση. Σπίτι σου, ερωτικές στιγμές.  Όλα αυτά όμως  είναι παρελθόν. Ελπίζω να περνάς καλά και να είσαι εκεί που ανήκεις, με αυτόν που ανήκεις και να νιώθεις ο εαυτός σου. Ελπίζω να ζεις το όνειρο σου, να είσαι ευτυχισμένη.
Και εγώ, έχω 26 μέρες να σε δω. 26 μέρες να είμαι αυτός που ήμουν. Τώρα είμαι μια πιθανή εκδοχή μου, σε άλλο χρόνο και τόπο. Ίσως και εγώ, μα δεν το ξέρω. Καλά Χριστούγεννα. Να είσαι καλά.

Wasted

So.. Here we are. Εγώ εδώ, εσύ εκεί, τόσο εδώ... Ποιος θα το φανταζόταν - σίγουρα όχι εγώ. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, ένας από αυτούς εγώ, μια από αυτούς εσύ. Η ζωή όμως παραμένει δικιά μας, πρέπει να την κάνουμε όσο καλύτερη γίνεται.
Προχθές πήρα την καλύτερη ευχή-που με κράτησε σκεπτικό για αρκετή ώρα. "ο,τι επιθυμείς να σε επιθυμεί". Πόσα συναισθήματα κρύβουν αυτές οι λέξεις, πόσες ιστορίες που θα έχεις να διηγηθείς σε άτομα που, μετά από χρόνια, κάποια συζήτηση θα σε φέρει πάλι στην φρέσκια μνήμη μου. Παυλίδης. Ζεστό μάγουλο. Εφηβικό φοβισμένο τρεμούλιασμα. Σκοτάδι. Χάος. Πρώτα-αληθινά- φιλιά. Φοιτητικό σπίτι. Σπίτι που σε λίγα χρόνια θα κατοικείται από κάποιους άλλους, προσωρινές κάμαρες..

-Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω.
Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ’ η πλαγινή 
για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε
γραφεία μεσιτών, κ’ εμπόρων, κ’ Εταιρείες.

A η κάμαρη αυτή, τι γνώριμη που είναι.

Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,
κ’ εμπρός του ένα τουρκικό χαλί·
σιμά το ράφι με δυο βάζα κίτρινα.
Δεξιά· όχι, αντικρύ, ένα ντολάπι με καθρέπτη.
Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε·
κ’ η τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι
που αγαπηθήκαμε τόσες φορές.

Θα βρίσκονται ακόμη τα καϋμένα πουθενά.

Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι·
ο ήλιος του απογεύματος τώφθανε ώς τα μισά.

*την κάμαρα αυτή τόσο καλά την ξέρω, τώρα είναι κάτι ξένο..*

Προσπαθώ να περνάω καλά. Τα καταφέρνω τις περισσότερες φορές. Ναι είναι δύσκολο. ναι με στεναχωρεί. όχι γιατί-ΤΑΚ ΤΑΚ.
.
-(πόρτα ανοίγει) Βαγγέλη, τι κάνεις; Θες μια τσίχλα;
- ..θέλω.
[ΚΡΑΤΣ, ΤΟΥΚ-ΤΟΥΚ. γκλιν!]
-Έλα.
-ευχαριστώ.. :)
-όλα καλά;
-..γράφω
-σε κάποιον συγκεκριμένο;
-στο blog μου.
-α, οκ, σε αφήνω. θες τίποτα;
-όχι, ευχαριστώ.
.

-η φίλη μου η Εύα ήταν αυτή.-

Τι έλεγα; α ναι. απλά ξες, θέλω να προχωρήσω, να ζήσω επιτέλους κάποια στιγμή, απλά.. για 'μένα Εσύ ήσουν η Μια, Εσύ ήσουν η Νίκη-μου- Εσύ ήσουν τα πάντα μου. Και τώρα δεν πρέπει να είσαι τίποτα..

*Της ερήμου μακριά, τόσο κοντά, τόσο κοντά..*

Δεν μου λείπουν τόσό μόνο τα φιλιά σου, δεν μου λείπει απλά η μορφή σου.. Μου λείπεις Εσύ. Και, κάθε φορά που είμαι έξω κοιτάω, δεν ξέρω αν το κάνω από ανάγκη ή δεν έχω άλλη επιλογή, αλλά κοιτάω παντού, μήπως και-τυχαία- σε πάρει το μάτι μου πουθενά.. Λείπεις-ξανά, για πάντα όμως αυτή τη φορά.

Εσύ ήσουν Αυτή που πόθησα τόσο πολύ, Εσύ ήσουν Αυτή που ήθελα να με αγαπήσει. Ξέρω, δεν μπορείς.. δεν πειράζει, αλήθεια. Προσπαθώ όσο μπορώ να καταλάβω, να πείσω τον εαυτό μου πως αυτά συμβαίνουν, έτσι είναι η ζωή.

*μου λείπεις όσο τίποτα άλλο, ποτέ*

λένε πως μια φορά αγαπάς- ΤΑΚ ΤΑΚ.

.
-Καλά είσαι;
-περίπου.
-Θες τίποτα; νερό, παρέα, κάτι;
-όχι, ΄ντάξει είμαι..
-εντάξει, όποτε θες, έλα μέσα.
.

-η φίλη μου η Νίκη ήταν αυτή.-

ειρωνία.. και αυτή Νίκη την λένε.. χα. η Νίκη είναι εδώ, μα δεν είναι.

Μπερδεμένες οι σκέψεις μου. 
η -χαμένη- λογική μεριά μου σε μισεί. σε μισεί ενώ παράλληλα σε καταλαβαίνει, σε αισθάνεται, σε παρηγορεί.. είναι μαζί σου όμως.
η -παρούσα- συναισθηματική μεριά μου σε αγαπάει. Σε αγαπάει όσο τίποτα άλλο, και είναι κι αυτή μαζί σου.
δεν καταλαβαίνω. δεν με καταλαβαίνω. γιατί εσένα, τι έκανες για να το αξίζεις, γιατί να το κάνω όλο αυτό, για ποιον;

*μου λείπει..να φωλιάσω το σώμα μου μέσα στο δικό σου, μέσα στην αγκαλιά μου.. μου λείπει, να σε σφίξω, τυχαία απλά τα χέρια σου να βρεθούν στην αγκαλιά μου, χωρίς να ξέρει το γιατί..*

*θα 'ρθει μια μέρα που θα αφήσω αυτό τον φόβο πίσω μου, θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά.*

τρα, λα λα λα λα λα λα λαααα.
τρα, λα λα λα λα λα λα λαααα.

προχθές, μου έστειλε ευχές η Ιωάννα. ξες, αυτή η τρελή κοπέλα που τώρα έφυγε στη Αυστραλία. και θυμήθηκα λίγο πως είναι να σε αγαπάνε. Θυμήθηκα λίγο πως είναι κάποιος να πληγώνεται για 'σένα. Και λέω, τι στο διάολο έκανα τόσο καιρό με αυτή την χαμένη Νίκη, τι σε κρατούσε κοντά της, το άξιζε όλο αυτό, αυτή;

σε μισώ. και σ' αγαπώ. αυτο όμως δεν θα αλλάξει. απλά θα ξεχαστεί, θα θαφτεί κάτω από τα ερείπια των ονείρων μου, των χαμένων ονείρων μου.

*η διαδρομή πάντα μικρή, η απόσταση πάντα μεγάλη*

και δεν πειράζει που σκότωσες την πόλη μου, την έζησα όσο θα μπορούσα, ήταν μια μαγευτική εμπειρία, ήταν αυτή που ονειρεύτηκα τόσες φορές. Ήσουν Αυτή που ονειρεύτηκα τόσες φορές, ήσουν Αυτή που περίμενα. it's ok, θα τα βγάλω πέρα, θα τα καταφέρω.. αλλά ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό που είσαι για 'μένα, μόνο θα ξεχαστεί.

Πάω μέσα. πάω να παίξω παιχνίδια, να περάσω-έτσι θα ήθελα- καλά. Πάω σε ανθρώπους που με αγαπάνε, ίσως αυτοί είναι η σωτηρία.

Και όταν βλέπεις αυτήν την καταραμένη ονειρεμένη πόλη να θυμάσαι. Να με θυμάσαι. Να θυμάσαι πως κάποιος σε αγάπησε αληθινά. Να θυμάσαι πως κάποιος πόνεσε για 'σένα. Να θυμάσαι πως αυτό είναι το ανεκτίμητο δώρο της ζωής. Και αυτός ο καταραμένος Παυλίδης, να με θυμίζει. Πάω να συνεχίσω μισονηφάλιος πλεόν αυτό παιχνίδι με τις κάρτες. γεια.

Υ.Γ. Ευχαριστώ για τα χρόνια πολλά.

Χαμένη Πόλη

Και τώρα φίλε, πως θα το αντέξεις;
Πως θα περάσεις ξανά από τα ίδια μέρη, τα αγαπημένα σου μέρη, που σε όλα την πήγες;
Πως θα περπατάς στην ίδια παραλία που κυνηγούσατε χαρωπά ο ένας τον άλλον;
Πως θα περνάς μπροστά από τα ίδια παγκάκια που αγκαλιά χανόσασταν ο ένας στον άλλον;
Πως θα κάθεσαι στο λιμάνι, το ίδιο λιμάνι που λιώνατε στα φιλιά;
Πως θα ανεβαίνεις στα πελώρια κάστρα, που μαζί αγναντεύατε την πόλη;
Πως θα διασχίζεις την προβλήτα, εκεί που το χέρι της γέμιζε το δικό σου;
Πως να ζεις σε αυτήν την πόλη που αυτή ζωγράφισε;